सुमिना
मलाई पनि लेख्न त मन लाग्छ
भर्खर जन्मेको नानी समाएजस्तै गरी
संवेदनशील भएर बिस्तारै समाउनुपर्ने संवेदनशील कविता
तर के गरौँ
निमुखा निहत्था विवस र लाचार जनतामाथि
बारम्बार दमन थिचोमिचो र यातनाको अतिबृष्टी गरिरहने
यो अत्याचारी संवेदनहिन क्रूर व्यवस्थाको छातिमा
क्रुर भएरै घन बजार्नुपर्छ कविताले !
मलाई पनि लेख्न त मन लाग्छ
बेस्सरी पाना पल्टाउदा
अलि बेस्सरी पढ्दा
या अर्को कितावमुनी थिचेर राख्दा पनि
दुख्ला कि भनेर सोच्नुपर्ने मायालाग्दा कविता
तर के गरौँ
दु:खले मानिसलाई स्पात बनाउदो रहेछ
यो विभेदकारी संरचनाको पीँधमा
पिल्सदा पिल्सदै म स्पात भएछु
अब कसरी लेखुँ फलाम जस्तो गह्रौ मुटु लिएर
फूल जस्तो नाजुक कविता ?
जवकी मलाई र मेरो अस्तित्वलाई
निमिट्यान्न पार्न बारम्बार प्रयासरत
यो संरचनाको जगलाई निर्दयी भएरै
उखेलेर दफनाउनु पर्छ कविताले !
मलाई पनि मन पर्छ
शान्ति अहिंसा
भद्रता शालीनता
तर के गरौँ
शोषण दमन अन्याय अत्याचारको
चरम रेखामा उभिएर
अट्टहास गरिरहने
शासक सामन्तहरूको गर्धनमा
तरबार हान्नुपर्छ कविताले !
मान मर्यादा
आस्था धर्म संस्कार र संस्कृतिको नाममा
खुल्लमखुल्ला लुटको व्यापार
अन्धविस्वासको खेती गरिरहने
छद्मभेसी समाजको शिरमा
उग्र भएरै चेतनाको प्रचण्ड मसाल
बाल्नुपर्छ कविताले !
साथी,
दिल बहलाउने कोरा भावुकता
र संवेदनाको खेती मात्रै पनि त रहेनछ कविता
फूलको सौन्दर्यता र जुनको बयान भन्दा पर
संवेदनहिन मुटुहरूमाथिको बज्रप्रहार
र रोएकाहरूको इन्कलाव पनि त रहेछ कविता !
मैले देखिरहेकी छु काँडाहरूको अत्याचार
कोमलताहरूले भोगेको रक्तमुछेल दुरदशा
अहँ म लेख्न सक्दिन फूलजस्तो कविता !!
